Waarom zou ik 1600 km lopen?

23 juli 2020, ik ga het publiceren. Je gaat hier lezen wat de afgelopen maanden door mijn hoofd speelde.

Eind juli 2021 ga ik 1600 km te voet afleggen, vanaf de Canadese grens door de staat Washington, all the way down net over de grens tussen Oregon en Californië.

Ik ga een deel hiken van de Pacific Crest Trail. Over de trail zelf vertel ik in een andere blog.

Publicly state your mission

Ik heb het lang voor mezelf gehouden, omdat ik dit soort dingen liever voor mezelf hou. Ik heb nu twee boeken uitgelezen van hikers en een derde boek ben ik nu bezig. Deze gaat over A psychological and Emotional Guide to successfully thru-hiking the Pacific Crest Trail.

Hierin werd gezegd dat ik het bekend moest gaan maken. Vertel het iedereen! Je kapper, je postbode, Facebook, Instagram, je website. TELL PEOPLE!

De auteur gaf aan dat het bekend maken van je thru-hike, je plan meer real maakt. Ten tweede rekenen mensen erop dat je het dan ook daadwerkelijk gaat doen en niet van je plan af stapt. Dus ik ga het nu ook écht doen!

Hoe het tot stand kwam

Begin maart 2020 heb ik een boek gekocht: Wanderlust USA. Je kent het wel, lekker bladeren en wegdromen en had ik een kleine hike gevonden die ik wel in 2020 zou willen doen. Later ben ik foto’s terug gaan kijken van mijn reisje in het najaar van 2019 in Oregon. Lang leve de mobiele telefoon en de GPS waar je kunt terughalen waar je je foto’s hebt gemaakt. Op 6 november heb ik gewandeld in Cascade Locks en wilde ik The Bridge Of The Gods bekijken. Een brug die over de Columbia River loopt naar de staat Washington. Ik had dit namelijk gezien op Youtube en dat leek mij wel iets. Deze brug kwam voor in de film Wild met Reese Witherspoon. Deze film heb ik pas 7 juni gekeken nadat ik het boek uit had. Het boek is vele malen uitgebreider en vind ik persoonlijk beter.

• 

• 

• 

• 

• 

Oké, ik ben er dus achter gekomen dat ik een deel heb gewandeld van de PCT op 6 november… Ik heb de borden zelfs gezien, maar was mij er totaal niet van bewust. Ik wilde alleen maar een watervalletje bekijken die overigens zwaar tegenviel… De wandeling was wel een cadeautje met dat heerlijke najaarszonnetje. Zie hier de foto:

Ik genoot zo van die wandelingen, de natuur van Oregon. Dit proeft naar meer!

Eind februari liep ik een boekenwinkel binnen in Haarlem en ben ik naar de reishoek gelopen en viel mijn oog op het Wanderlust boek. Ik ben gekke Henkie niet als ik even op bol.com zou kijken of ik ‘m daar voor minder kon scoren en jawel! Ik had tevens nog een cadeaubon van Bol, dus die ik kon ik mooi inzetten, haha. Ik blijf een Nederlander 😉

Dus. Hoe het tot stand kwam. Samenvattend: The Bridge of The Gods à Verhaallijn van de film Wild opgezocht àvervolgens die trail opgezocht in mijn Wanderlust boek = VERKOCHT!

Van het idee om de Loowit Trail in Washington West te gaan doen van 45 km naar een trail van ruim 1600 km… kan prima toch?

Waarom ik het mensen niet wilde vertellen

Een enkeling, durf bijna te zeggen 2 à 3 mensen, weten dat ik al lang zoekende ben naar een gevoel van positief alleen zijn. Even helemaal weg van de menselijke beschaving. Even gewoon helemaal niks. Even alleen. Maar wat? Hoe? Waar? Eindelijk heb ik het gevonden, hike a section of the Pacific Crest Trail 🙂

Ik hou van de mensen om mij heen, de gym die ik beschouw als mijn tweede thuis, maar de pandemie kwam voor mij best wel gelegen. In een keer was mijn agenda helemaal leeg van sociale activiteiten. Begrijp mij niet verkeerd. Het is hartstikke leuk om leuke dingen te doen, maar op een gegeven moment liet ik het zelf te ver gaan, door elk weekend iets te plannen, continue maar bezig en aan staan.

Door de pandemie kon ik mij even terugtrekken, even geen gym, even geen sociaal contact, of althans, met één vriendin op gepaste afstand afgesproken om buiten te blijven sporten.

Het gaf mij tijd om eens meer alleen te zijn en dat beviel goed. Regelmatig de telefoon in zijn geheel uitzetten was iets wat hielp door niet continue maar die telefoon te pakken om te kijken of ik iets heb gemist. 9 van de 10 keer mis je niks en is het toch slap geouwehoer of drama.

Ik weet nog goed, dat er één moment was tijdens corona dat ik mij wél even heeul eenzaam voelde. Alsof men het wist, maar op dat moment appte net een vriendinnetje die onlangs om de hoek was komen wonen dat ze even langs zou lopen om te zwaaien. Ik heb haar gelijk maar uitgenodigd voor een kopje thee.

Waarom ik het niet wilde vertellen aan vrienden en familie was wel moeilijk voor mij. Ik was er erg enthousiast over, maar wilde eerst eens zien hoelang dit enthousiasme zou aanhouden en of het niet een korte vlaag was die voorbij zou gaan. Het enthousiasme houdt tot de dag van vandaag stand en heeft het boek wat ik nu aan het lezen ben, mij een duw gegeven om het te vertellen.

Thuis hangt hier een poster van de PCT en heb ik een letterbord met daarin iets gedrukt wat betrekking heeft tot de PCT. Telkens als er iemand op bezoek kwam, haalde ik die spullen weg… want ik wilde niet dat iemand iets wist van mijn idee.

Tot een dag dat ik het letterbord was vergeten weg te halen en mijn moeder op visite kwam. “Waar staat PCT voor, Do?”   Tja, toen moest ik het wel vertellen en tevens gelijk gevraagd of zij het voor zichzelf kon houden. Mijn moeder is er in ieder geval enthousiast over.

22 juli ’20

Ik zat langs het Spaarne op een steiger, beetje afgelegen, lekker rustig. Muziekje op, boek erbij en mijn journal. Telefoon op niet-storen.

In het boek werden mij 3 dingen gevraagd:

I am thru-hiking the Pacific Crest Trail, because…

When I successfully thru-hike the Pacific Crest Trail, I will…

If I give up on the Pacific Crest Trail, I will…

De antwoorden ga ik met je delen in de volgende blog.